Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

Αποσπάσματα από το Βιβλίο: ΄΄'Ολια τα ΄΄αχ΄΄ τ΄εμέτερα εγένταν τραγωδίας

Πρώτη παρουσίαση: 27 Ιανουαρίου 7μμ στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς:
΄΄ Μελίνα Μερκούρη΄΄  Μεταμορφώσεως 3

‘’Τρέξε στα δέντρα να σωθείς’’
(Από το ημερολόγιο του  του Αβράμ Σεβίλογλου- Κολαγούζ 1907 -Κοζάνη 2007)

«-Κάθε καινούρια μέρα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Τρέχαμε θυμάμαι  κυνηγημένοι, να κρυφτούμε στο δάσος όπου θα είχαμε την κάλυψη των ανταρτών. Εκεί έτσι κι αλλιώς κρύβονταν τα βράδια όλοι οι άντρες του χωριού, φοβούμενοι πως θα τους συλλάβουν για να τους εξορίσουν. Στο χωριό μέναμε μόνο τα παιδιά κι οι γυναίκες. 
Μια μέρα χαλασμός μεγάλος, οι τσέτες άρχισαν να καίνε το χωριό.  Η μάνα μου μας είχε, εμένα πιασμένο από το χέρι και τον Γιάννη, τον μικρότερο αδερφό μου, στην αγκαλιά της. Ξαφνικά καθώς τρέχαμε, μέσα στο χαλασμό, αισθάνομαι τη μάνα μου να σωριάζεται μαζί με τον μικρό αδερφό μου, οπότε και την ακούω να μου λέει τα τελευταία της λόγια, ‘’τρέξε στα δέντρα να σωθείς’’ 
Ήταν η τελευταία φορά που τους είδα. (1919)
Έτρεξα αμέσως να κρυφτώ μέσα στα φυλλώματα των δέντρων, όπου είχαν κρυφτεί κι άλλοι συγχωριανοί μου, με την ελπίδα να βρω τον αδερφό του πατέρα μου, τον  Πανάιωτα, έναν άνδρα θηρίο κοντά δυο μέτρα, να νιώσω σιγουριά κι ασφάλεια κοντά του.  Δεν είχα άλλον στη ζωή, αυτός ήταν ο μόνος συγγενής που μου απέμεινε από κει και πέρα.»

 «-Οι Τούρκοι  μας κυνηγούσαν συνέχεια, τα πράγματα μέρα με τη  μέρα γίνονταν όλο και πιο δύσκολα. Κάποια στιγμή μας συνέλαβαν, είπανε πως θα μας εκτοπίσουν σε 15 ημέρες και μας έκλεισαν στο στρατόπεδο της Σεβάστειας. Ο θείος μου, ήξερε πως αυτό δεν θα έχει καλό τέλος,  γνώριζε τι συνέβαινε με όσους πήγαιναν στην εξορία και είχε ήδη χαθεί ο πατέρας μου κι αδερφός του στα  τάγματα εργασίας.  Εγώ τον έβλεπα στο στρατόπεδο διαρκώς σκεφτικό κι ανήσυχο, ώσπου κάποια στιγμή, παίρνει την απόφαση και  πάει να μιλήσει στον σκοπό που μας φύλαγε.
-Τι θα γίνει αδερφέ, πού θα μας πάτε, γιατί δεν μας λέτε;
Ο Τούρκος σκοπός στην αρχή άρχισε να του φωνάζει διώχνοντάς τον, δείχνοντας σκληρός, μα σε λίγο,  κοιτώντας τον πανύψηλο άντρα, άλλαξε συμπεριφορά κι η όψη του πήρε ύφος πιο μαλακό αλλά και πονηρό μαζί.
-Δεν μας λυπάστε, κοιτάξτε τα παιδιά μας, δεν είναι κρίμα να βασανίζονται έτσι; Συνεχίζει ο θείος μου.
Προφανώς ο σκοπός, γνωρίζοντας την τύχη που μας επιφυλάσσονταν,  ελπίζει  σε κάποιο μπαξίσι που θα πάρει από τον θείο μου, οπότε γυρνάει και του λέει:
-Αν θέλετε να σωθείτε, δώστε όλοι από μία λίρα.
-Ποιός λογάριαζε τη λίρα μπροστά στην αγωνία να ζήσει;  Βγάζει ο Πανάιωτας, που μεσολαβεί και για τους υπόλοιπους λιγοστούς συγχωριανούς που απομείνανε από τις διώξεις, και του δίνει  τις λίρες. Ο σκοπός τις παίρνει και του δίνει οδηγίες, πώς δηλαδή θα πάει κοντά τους τη νύχτα και θα τους ειδοποιήσει την κατάλληλη στιγμή να το σκάσουν. 
 Μόλις θα δώσει αυτός σημάδι, θα πρέπει να ξεκινήσουμε αμέσως όλοι, αλλά δεν πρέπει να φοβηθούμε τους πυροβολισμούς που θ’ ακουστούν.
  Εκείνο το γιόμα, έμοιαζε να είχε κολλήσει ο ήλιος στον ορίζοντα χωρίς να θέλει να δύσει. Όλοι ζαρωμένοι μέσα στα ρούχα μας περιμέναμε με χτυποκάρδι το σύνθημα του σκοπού. Κάναμε πως κοιμόμαστε, ώσπου να πυκνώσει το σκοτάδι και να γίνει βαθύ.
   Μεσάνυχτα, ησυχία παντού μέσα στο στρατόπεδο. Το μόνο που ακούγεται είναι τα βήματα των σκοπών που πηγαινοέρχονται πάνω κάτω, ο καθένας στο πόστο του.
Ο Πανάιωτας με μισόκλειστα μάτια περιμένει τον «άνθρωπό μας» να του δώσει το σημάδι του. Μέσα στην αγωνία του, ακούει τα βήματα του σκοπού που  πλησιάζει και τον σκουντά.
alk (σήκω).
Σηκώνεται ο θείος μου και μας ειδοποιεί έναν – έναν. Όλοι στις μύτες των ποδιών και με κομμένη την ανάσα σταυροκοπιόμαστε και ξεκινάμε βουβοί, παρακαλώντας τον Θεό να πάνε όλα καλά. Περνάμε τον μιλημένο σκοπό, που κάνει πως δεν μας προσέχει και συνεχίζουμε για το δρόμο της σωτηρίας που ελπίζαμε.
-Dur (σταματήστε) ακούγεται η φωνή του σκοπού, που είχαμε κάνει τη συμφωνία.
- Δώστε κι άλλες λίρες αλλιώς δεν φεύγει κανείς…΄΄


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου